ölüm gözlerimizdi bizim..
anlık yasadık hep bitişleri ve sevinçleri
önemli değildi çevremizden gelip geçenler
psişik salak ruhların gövdsesine oturmuş günahkarlardık
benliğimizi yaratan kuklacının ellerindeydi kaderimiz
bizlerönemsemezdik kendimizive günahları
meleklerin siyahımsı kanatlarındaydı umutlarımız
anlam
neremizden gelip geçtiği belli olmayan sonsuz döngü
bizlerufacık noktalardık ortasında bu girdabın
yeşil
rengarenkliğini kaybetmiş bir gökkuşağıydı
çocukluk
çoktan boklaşmış o eski masumiyetin uğradığı son kavsaktı
gülümsemeler
anlık depresif yanılsamalardı
sonra
nevrozu tuttu herkesin
tanrının ellerine bağişladık kendimizi
çığ gibiydi kahkası herkesin
çığlıklar uçuştu simülatif evrenimizde
yanılsamalar uçak oldu gövdemizin orta yerinde
içindeki umutlarla birlikte uçup gitti bir uçuruma
***evren asla sahip olamadığımız özlerimizle yok olup gitmeye yüz tutmuşken bizler salak gülümsemelerimizle bakıyoruz yok oluşumuza.. İçinden geçtiğimiz bu zelzelenin farkına varamadan toprak olup çürüyecek bedenlerimiz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder